Korporaal Myra Coevert blogt van de Karel Doorman over haar ervaringen tijdens de ebola-missie.
Korporaal Operationele Dienst Operaties Myra Coevert aan boord van de Doorman in Freetown, Sierra Leone. (Bron: KPLODOPS Coevert)
Follow me
Follow me, het heeft tegenwoordig al lang niet meer de betekenis zoals Karel Doorman het ooit bedoelt heeft..
Maar ook de huidige Karel Doorman is te volgen, actief waren we al via Twitter (@CDTKarelDoorman) en Facebook, nu ook via dit blog.
Mijn naam is Myra Coevert, Korporaal ODOPS aan boord van (nu nog) MARDET Karel Doorman, aan boord ben ik werkzaam in de Commando Centrale (CoCe) met als voornaamste werkzaamheden op dit moment het verzorgen van informatie over onze "offload" havens.
Deze informatie wordt onder andere gebruikt om het commando te briefen over de situatie in de desbetreffende havens om uiteindelijk een zo goed mogelijk beeld te hebben van de haven voor we daar naar binnen gaan. Als bijbaan ben ik verantwoordelijk voor de fotografie, bijvoorbeeld tijdens de aanloop van een haven of wanneer extra beeldmateriaal nodig is van een type visser of buitenlandse eenheid.
Daarnaast deel ik met mijn collega korporaals de leiding over de dagelijkse gang van zaken in de CoCe, dat kan van alles zijn: het aansturen van de matrozen, zorgen dat alles gereed staat voor een briefing tot het oplossen van problemen (of het inschakelen van de juiste personen als we het zelf niet kunnen oplossen), en natuurlijk: verse koffie.
Tweede haven
Na een relatief korte voorbereidingsperiode, met een tussenstop in Southampton om goederen te laden, zijn we inmiddels alweer tweeënhalve week onderweg en hebben we net onze eerste offload achter de rug: Freetown te Sierra Leone.
De eerste aanblik is nog positief, mooie grote hotels en veel groen. Maar al gauw verschijnen daar de houten hutjes, half vergane steigers en door en door verroeste vissersschepen.
De malarone pillen zijn ruimschoots uitgedeeld maar desondanks is het tenue met lange mouwen, je weet maar nooit.
Gedurende de 2 uur van de aanloop sta ik op seindek gewapend met camera en telelens. Ik zie door het glas van alles voorbij komen en hoewel niet mijn eerste Afrikaanse haven is, verbaast het mij opnieuw dat er mensen in deze armoede kunnen leven.
Ik wissel de operationele plaatjes wat af met foto's van bemanningsleden, altijd leuk voor in een herinneringsboek of een nieuwsbrief aan thuis.
En terwijl de zon ondergaat en de lucht steeds donkerder wordt komt de steiger in zicht.
Hoge stapels containers verschijnen en 2 grote kranen staan al klaar voor de offload, iets verderop staan rijen witte landrovers al klaar voor verder landinwaarts transport.
Langzaam komen we dichterbij en zien we zelfs de eerste pers al klaar staan.
De eindredacteur van het aan boord aanwezige mediateam weet mij te vertellen dat onder andere NOS, RTL, SBS en het AD op foto en film materiaal van ons zitten te wachten.
Offload en op weg naar volgende haven
Wanneer ik me 's nachts om 4 uur nog een keer omdraai in mijn bed is het buiten hoogwater en kan door middel van de quarter ramp het ontladen van de voertuigen beginnen. Later zullen de containers volgen. In de ochtend is het ook nog tijd voor het vuil storten door middel van een zogenaamd vuilbootje dat langszij komt. En inderdaad, even voor 10 uur komt er langzaam maar zeker een houten bootje onze kant op, het lijkt van ellende uit elkaar te vallen.
Aanvang vuil storten, een vieze stinkende klus. Bah.
De rest van de dag bestaat alweer uit het voorbereiden op de volgende haven, Conakry te Guinea.
Even voor 18 uur is het dan alweer "meerrol op post" en zijn we onderweg.
Het begin is gemaakt, het einde van Ebola nog lang niet in zicht.
