Nieuwe Amerikaanse amfibische schepen krijgen vorm
Door: Frederik van Lokeren
Bericht geplaatst: 26-10-2023 | Laatst aangepast: 26-10-2023
Het ontwerp voor de nieuwe amfibische landingsschepen voor de Amerikaanse Marine en Korps Mariniers krijgt langzaam meer vorm. Een ontwerpvoorstel werd onlangs naar voren geschoven door het Naval Sea Systems Command. Het voorstel dient als algemene richtlijn voor de Amerikaanse scheepsbouwindustrie gebruikt te worden.
Een voorlopige schets van het LSM. (Beeld: NAVSEA)
De nieuwe klasse van schepen worden door de Amerikanen een Medium Landing Ship (LSM) genoemd, voorheen bekend als Light Amphibious Warship (LAW). Zij zijn in ontwerp en opzet te vergelijken met medium landingsschepen of tank-landingsschepen die in gebruik zijn bij de Russische en Chinese marines.
De schepen moeten in staat zijn om 75 mariniers en 600 ton aan uitrusting te transporteren en een oppervlakte van 8.000 voet (743m²) ruimte voor goederen bevatten. De schepen dienen eveneens een lengte van 120 meter en diepgang van 3,65 meter te hebben. Zij moeten een snelheid van 14 knopen kunnen halen. Tegelijk moeten de schepen een roll on/ roll off-capaciteit hebben en in staat zijn om te landen op een kust. Dit betekent dat de schepen uitgerust zullen worden met een boegdeur waardoor de voertuigen het schip kunnen verlaten of betreden.
De bewapening dient te bestaan uit twee 30mm kanons en zes opstellingen voor .50 kaliber machinegeweren. Daarnaast dient het schip een helikopterdek te bezitten en bemand te worden met een 70-tal personen.
Vijf bedrijven werden in 2021 gevraagd om een ontwerp van het medium landingsschip te maken. Deze bedrijven zijn Fincantieri, Austal USA, VT Halter Marine, Bollinger Shipyards and TAI Engineers. Pas tegen begin 2025 wordt het finale ontwerp en toewijzing van het contract voor de bouw van de schepen verwacht.
Nieuwe amfibische doctrine
De nieuwe medium landingsschepen zijn onderdeel van de nieuwe operationele doctrine die het US Marine Corps in gebruikt heeft. Deze doctrine, genaamd Force Design 2030, voorziet een actievere rol voor de mariniers in een mogelijk conflict in de Pacifische Oceaan. Onder deze doctrine dienen drie regimenten, het equivalent van een divisie, zich te specialiseren in operaties uitgevoerd door kleinere teams, vaak op niveau van een compagnie. Deze teams dienen een eiland of atol te overvallen en tijdelijk te bezetten van waaruit de omliggende vijandelijke maritieme en luchtoperaties verstoord kunnen worden. Indien nodig kunnen deze teams snel opnieuw ingescheept worden en zich terugtrekken. Deze teams zullen uitgerust worden met nieuwe wapensystemen zoals de Naval Strike Missile en de Tomahawk-kruisraket gemonteerd op lichte voertuigen.
De Naval Strike Missile heeft een bereik van 185 kilometer en kan zowel doelen op land als op zee aanvallen. De raket is gemonteerd op lichte voertuigen voor extra mobiliteit op het slagveld. De mariniers zullen drie batterijen van dit missiel in gebruik nemen, elke batterij bestaat uit twee pelotons van elk negen lanceervoertuigen. Operationele tests van de Naval Strike Missile vonden tijdens deze zomer plaats door het 11de marine regiment in Californië.
Om deze nieuwe rol te kunnen uitvoeren, schat het US Marine Corps dat het 35 lichte amfibische schepen nodig heeft om de drie Marine Littoral Regiments (MLR’s) te kunnen ontplooien. Een enkel MLR zou 9 medium landingsschepen nodig hebben. Hierdoor is er een noodzaak aan 27 operationele amfibische schepen. Onderhoud meetellend zou een totaal aantal van 35 schepen nodig zijn om te garanderen dat er te allen tijde 27 schepen beschikbaar zijn
Echter, de huidige cijfers laten zien dat initieel slechts 18 medium landingsschepen gebouwd zullen worden, de helft van wat als noodzakelijk werd beschouwd. Mogelijk spelen budgettaire beperkingen hierin een rol aangezien elk schip ergens tussen de 100 tot 150 miljoen dollar zal kosten.
De Amerikaanse marine daarentegen blijft inzetten op grotere amfibische oorlogsschepen met een laatste projectie die de inzet van 31 grotere schepen vereist, waarvan 10 Landing Dock Helicopter (LDH) platformen en 21 Landing Platform Dock (LPD) zoals de San Antonioklasse. Dit programma staat echter op een strategische pauze, omdat er studies lopende zijn om na te gaan of de kosten om een LPD te bouwen verder omlaag gebracht kunnen worden.
Discussie
Voorafgaand aan de meer definitieve vorm van de LSM's, is er volgens Amerikaanse media discussie geweest tussen de US Navy en de US Marine Corps. Centraal in de discussie stond het vermogen om te overleven in een conflict.
De nieuwe amfibische landingsschepen zijn qua ontwerp en capaciteiten niet nieuw en liggen in lijn met het concept van tank-landingsschepen zoals de Russische Ropuchaklasse, de Chinese Yutingklasse en de voormalige Britse Round Tableklasse. Qua operationele inzet vereisen deze schepen een nieuwe aanpak van maritieme en amfibische operaties ten opzichte van wat de Amerikaanse marine momenteel gewoon is.
De operationele doctrine van de mariniers voorziet dat deze schepen ingezet zullen worden in gebieden waar de marine nog niet in geslaagd is om het maritiem en luchtoverwicht te bewerkstelligen. De Marine Littoral Regiments dienen namelijk tijdelijk eilanden te bezetten om van daaruit vijandelijke schepen en vliegtuigen aan te vallen alvorens zich terug te trekken. Aangezien de mariniers zich voorbereiden op een potentieel conflict in de Pacifische Oceaan is het duidelijk dat de doctrine vooral gericht is op een potentieel conflict tegen China.
Als dat conflict zal plaatsvinden binnen de eerste eilandketen, niet ver van Chinese wateren, moeten de schepen opereren binnen bereik van de Chinese marine, luchtmacht en antischeepsraketten.
De schepen zijn in de huidige plannen lichtbewapend. De eisen die de schepen bestand moeten maken tegen impact van bijvoorbeeld raketten, zijn beperkt. Aanpassingen zou de prijs flink omhoog stuwen, terwijl juist de kosten laag moeten zijn.
Volgens het Amerikaanse Korps Mariniers is dat dan ook niet de oplossing en zijn er veel mogelijkheden in de manier van opereren. "Deze schepen zouden bijvoorbeeld op en rond de 7.000 eilanden van de Filipijnen opereren, opgaand in de lokale commerciële vaartuigen en waarschijnlijk geen doelwit worden voor Chinese precisieraketten", zei luitenant-generaal David Furness vorig jaar in Defense News.
In april van dit jaar bleken beide krijgsmachtdelen meer op een lijn te zitten. Luitenant-generaal Karsten Heckl zei hierover in Defense News: "Een heel groot deel van het concept was aanvankelijk: lage kosten, grote aantallen, hidden in plain sight. We wilden dat ze er niet uitzien als een militair schip. We hebben het over de drukst bevaren maritieme routes ter wereld; we moeten eruit zien en klinken als andere schepen, om het voor China of andere tegenstanders een beetje moeilijker te maken om deze schepen te detecteren."
Auteur: Frederik Van Lokeren Frederik schrijft als freelancer voor Marineschepen.nl sinds 2022. Hij was als logistiek officier bij de Belgische marine (2010-2017) o.a. eenheids- commandant van mijnenjager BNS Lobelia tijdens de onderhousdsperiode en Hoofd Logistieke Dienst van het M-fregat BNS Louise-Marie. Nu is Frederik manager in de Supply Chain Business Consultancy bij Moore Belgium. Verder volgt Frederik nauwgezet maritieme en amfibische ontwikkelingen op de voet, met een specifieke interesse in de Russische marine en Marine Infanterie.
