Sinds zondag liggen alle Zumwalts in het water: de toekomstige USS Lyndon B. Johnson is door General Dynamics Bath Iron Works te water gelaten. De Zumwaltklasse bestaat uit drie schepen. Ondertussen zijn ook de eerste ervaringen met het eerste schip van de klasse gedeeld en geven een interessant inkijkje in het revolutionaire ontwerp.
Lyndon B. Johnson werd zondag 9 december in Maine te water gelaten. (Foto: Amerikaanse marine)
Zoals bekend waren de kosten van de Zumwaltklasse zo hoog geworden dat de Amerikaanse marine besloot het aantal te bouwen schepen drastisch te beperken. Lange tijd zag het er naar uit dat het aantal zou worden teruggeschroefd naar twee schepen, maar omdat al aan de Lyndon B. Johnson was begonnen en de annuleringskosten zo hoog waren, is besloten om ook de Johnson af te bouwen.
Als straks de drie schepen van de Zumwaltklasse in dienst zijn gesteld, kan de Amerikaanse marine waarschijnlijk nog niet achterover leunen. De problemen met de schepen zijn enorm. Het grootste probleem van dit moment wordt gevormd door de enorme AGS-kanons van de schepen. Met die 155mm kanons moesten de schepen over gigantische afstanden landdoelen onder vuur kunnen nemen en dat paste uiteraard perfect in de taak van de Zumwalts om op grote schaal landdoelen vanuit zee te kunnen aanvallen.
De munitie bleek te duur en zou nooit de gewenste afstand halen. De Amerikaanse marine overweegt nu om de 155mm kanons helemaal te verwijderen.
Ondertussen is er in Amerikaanse media ook kritiek op de nieuwe antennes die op de Zumwalt zijn geplaatst. Kosten noch moeite waren gespaard om de Zumwalt zo stealth mogelijk te maken, maar nu zijn foto's verschenen van het eerste schip met satcombollen en antennes op de opbouw. Dit soort extra's (vooral ronde objecten en vlakken die in een hoek van 90 graden staan) zorgen voor een grotere radarreflectie.
De Lyndon B. Johnson wordt volgend jaar in dienst gesteld.
Hoe zit het eigenlijk met de vaareigenschappen van de Zumwaltklasse? Lees het hier.
