De internationale oefening Bold Alligator aan de Amerikaanse oostkust is alweer over de helft en gaat de laatste fase in. De Nederlandse inbreng is behoorlijk en bestaat uit het LPD Zr.Ms. Johan de Witt, een staf en mariniers. Marineschepen.nl sprak met één van de jongste officieren aan boord van het stafschip: LTZ3 Ernst Butje over de oefening en zijn tijd aan boord.
LTZ3 Ernst Butjes op de brug van Zr.Ms. Johan de Witt. (Foto: Koninklijke Marine)
Aan de amfibische oefening Bold Alligator, die loopt van 29 oktober tot en met 10 november, doen meer dan 4.500 militairen mee uit 19 landen. Verspreid over de drie Amphibious Ready Groups (ARG's) bevinden zich mariniers, vliegtuigen, helikopters en hovercrafts. Aan het hoofd van iedere ARG staat een commandeur met zijn staf. Vanaf hun schepen, USS Iwo Jima, USS Kearsarge of Zr.Ms. Johan de Witt, hebben zij de leiding over hun eenheden.
Commandeur Rob Kramer heeft de leiding over zijn staf aan boord van de Johan de Witt. Vanaf het Nederlandse LPD stuurt hij naast de Johan de Witt, het Amerikaanse Landing Platform Dock (LPD) USS Arlington en het Deense fregat KDM Niels Juel aan.
Dat werk heeft voornamelijk plaats op het stafdek en in de Joint Operations Room (JOR) op de Johan de Witt, maar het schip zelf wordt natuurlijk bestuurd vanaf de brug van de Johan de Witt. Daar is luitenant ter zee der derde klasse (LTZ3) Ernst Butjes te vinden. Hij is net adelborst af en hoopt na deze stageperiode op het LPD, af te kunnen studeren. Dan zal hij zelfstandig een marineschip mogen varen, nu werkt hij op de brug onder toezicht van een wachtsofficier.
Een oefening als deze vraagt veel van de brug. Ernst Butjes, voor wie dit zijn eerste oefening met de Johan de Witt is en ook zijn eerste amfibische operatie: "Het opereren met dit schip is veelzijdig, een LPD kan dienen als vliegveld, ziekenhuis, haven voor landingsvaartuigen en biedt onderdak voor mariniers en mogelijk zelfs vluchtelingen. Er is veel planning nodig en goede communicatie tussen de staf aan boord en de bemanning. Vanaf de brug krijg je daar dagelijks mee te maken."
"De oefeningen die we nu vooral doen zijn vliegoperaties en bootoperaties. Het varen van de juiste koers en vaart is dan extra belangrijk als je werkt met de helikopters en het dokken van de landingsvaartuigen. De officier van de wacht zorgt ervoor dat dit goed gaat en houdt tegelijkertijd communicatie met onder andere de commandocentrale, het vliegdek en dock control."
Beelden van Bold Alligator 2014
Behoorlijk internationaal
Het draait tijdens Bold Alligator natuurlijk ook om de samenwerking tussen de verschillende eenheden. "Ja ook met buitenlandse eenheden communiceren we voortdurend. Dat is mooi en je ziet ook de verschillen met de Nederlandse manier van werken. Veel schepen in Bold Alligator zijn Amerikaans en hebben ook een Amerikaanse manier van varen. De amfibische transportschepen van de Amerikaanse marine zijn iets minder gewend om anderen dicht in hun buurt te hebben. Amerikaans helicarriers die mee doen aan de oefening vragen ook om veel ruimte om zich heen. De US Navy maakt gebruik van hovercrafts voor amfibische landingen, de LCAC. Het is mooi om te zien hoe dat soort materieel opereert. Ook het werken met Amerikaanse helikopters is een mooie oefening."
Maar ook aan boord wordt voortdurend samengewerkt met andere nationaliteiten. Ernst: "Aan boord lopen mensen rond van Engelse, Franse, Indonesische, Amerikaanse, Italiaanse, Noorse, Zweedse, Canadese en Spaanse afkomst. Dit alles gemengd met een Nederlandse bemanning en een Nederlandse staf. Het is leuk om met al die mensen te praten over hun ervaringen in hun marine. Aan het begin van de reis moet zo'n groep mensen wennen aan het schip waar ze op zitten en verdwalen ze wel eens. De bemanning probeert er voor te zorgen dat ze zich welkom voelen aan boord en dat ze weten wat er van ze verwacht wordt in geval van calamiteiten."
Stafschip en New York
Wat betekent het voor Ernst om op het stafschip te werken? "De staf is druk bezig met het verwerken van de opdrachten die van boven komen in duidelijke opdrachten voor onze taakgroep. Ik heb gemerkt dat het planningsproces voor een amfibische operatie enorm is, omdat er zoveel materieel naar het strand moet op het juiste moment en weer terug. Het weer kan hierin een beperkende factor zijn en de afgelopen weken heeft laten zien dat dit het programma helemaal om kan gooien. De bemanning van het schip en vooral het personeel in de commandocentrale is nogal eens de dupe van wijzigingen in het programma. Zij doen er alles aan om uiteindelijk uit te voeren wat de staf van ze verlangt."
Over het hoogtepunt van de reis is Butjes duidelijk: "Vanaf de brug is te zien hoe tijdens een amfibische landing LCVP's en LCU's met eenheden en materieel naar het strand varen, tegelijk met heli's en andere eenheden die eromheen liggen. Maar het echte hoogtepunt moet nog komen: het havenbezoek in New York."
